สังคมทั่วไป

เกาหลีคือใคร การย้ายถิ่น ในสังคมที่เป็นเนื้อเดียวกัน ผู้หญิงเกาหลีวัย 31 ปีให้ความเห็น ฉันเชื่อเสมอว่าเกาหลีเป็นประเทศที่มีเชื้อชาติเดียว และฉันก็ภูมิใจในสิ่งนั้น

อย่างไรก็ตาม เกาหลีกลายเป็นสังคมหลายเชื้อชาติก็ฟังดูไม่ถูกต้อง นี่ไม่ใช่มุมมองที่ผิดปกติ แท้จริงแล้ว ชาวเกาหลีส่วนใหญ่น่าจะเห็นด้วยว่าสังคมเกาหลีนั้นผูกติดและกำหนดโดยเอกลักษณ์ของเกาหลีอย่างแยกไม่ออก ซึ่งอยู่บนพื้นฐานของการผสมผสานระหว่างเชื้อชาติและชาติพันธุ์อย่างแน่วแน่[2]

แนวโน้มที่แข็งแกร่งในหมู่ชาวเกาหลีในการรวมเชื้อชาติและชาติพันธุ์มีนัยยะสำคัญ ซึ่งที่เด่นชัดที่สุดคือสิ่งนี้: มันทำหน้าที่สร้างกรอบความคิดที่เข้มงวดและแคบเป็นพิเศษเกี่ยวกับเอกลักษณ์ของชาติและความเป็นเจ้าของ การที่จะเป็นคนเกาหลีที่ “แท้จริง” นั้น ไม่เพียงแต่ต้องมีสายเลือดเกาหลีเท่านั้น

แต่ยังต้องมีค่านิยม ประเพณี และกรอบความคิดของสังคมเกาหลีด้วย สิ่งนี้ช่วยอธิบายได้ว่าทำไมชาวเกาหลีโพ้นทะเล (จากจีน รัสเซีย ญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกา และประเทศอื่นๆ ทั่วโลก)

ไม่เข้ากับสังคมเกาหลีในฐานะคนเกาหลี พวกเขาแตกต่าง คนเกาหลี “ตัวจริง” รับรู้ได้ แม้จะร่วมสายเลือดเดียวกันก็ตาม ในขณะเดียวกัน ผู้ที่ขาดความสัมพันธ์แบบ “สายเลือดบริสุทธิ์” ไม่ว่าพวกเขาจะได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างไร ก็ถูกปฏิเสธในฐานะคนนอกเช่นกัน การปฏิเสธนี้ ที่สำคัญกว่านั้น โดยทั่วไปนำไปสู่การเลือกปฏิบัติในรูปแบบที่รุนแรง

เนื้อหานี้ชัดเจนที่สุดสำหรับ “คนอเมริกัน” ซึ่งในเกาหลีใต้ ส่วนใหญ่เป็นเด็กที่เกิดกับผู้หญิงเกาหลีและผู้ชายอเมริกัน

ซึ่งมักจะเป็นทหารสหรัฐฯ สิ่งสำคัญที่ควรทราบในที่นี้คือในปี 1998 เท่านั้นที่สามีที่ไม่ใช่ชาวเกาหลีจะได้รับสิทธิตามกฎหมายในการแปลงสัญชาติ ในขณะที่ภรรยาที่ไม่ใช่ชาวเกาหลีมีสิทธินี้มานานแล้ว ในขณะเดียวกัน จนถึงปี 1994 “การแต่งงานระหว่างประเทศ” ส่วนใหญ่ในเกาหลีจะเป็นระหว่างผู้ชายต่างชาติกับผู้หญิงเกาหลี ตามตรรกะทางชาติพันธุ์และเชื้อชาติของความเป็นเจ้าในเกาหลีใต้

ดังนั้น ชาว Amerasians จึงถูกมองว่าเป็นผู้แทรกแซงที่ไม่ใช่ชาวเกาหลีอย่างแน่นอน ซึ่ง  ufabet   อยู่ในดินแดนของบรรพบุรุษของพวกเขา หากอยู่ที่ใด การปฏิบัติที่เลวร้ายต่อชาว Amerasians นั้นเกิดขึ้นอย่างที่ Mary Lee และคนอื่นๆ ได้โต้เถียงกัน ซึ่งรุนแรงขึ้นจากความรู้สึกแบบปิตาธิปไตยและความเป็นชายมากเกินไป

เกี่ยวกับอัตลักษณ์ประจำชาติ: เด็กชาว Amerasian เกี่ยวข้องกับ “ความอับอาย” และ “ความอัปยศอดสู” ของอำนาจเหนือตะวันตกที่พิชิตและเหยียดหยามชาวเกาหลี ผู้หญิงเพื่อความสุขทางเพศ[5] ดังนั้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่ชาวอเมริกาจะถูกกีดกันจากสังคมเกาหลีกระแสหลัก พวกเขาไม่เพียงตกอยู่ภายใต้การล่วงละเมิดระหว่างบุคคลและสังคมที่รุนแรงและแพร่หลายเท่านั้น

แต่ยังรวมถึงการเลือกปฏิบัติทางสถาบันด้วย ตัวอย่างเช่น ผู้ชายชาวอเมริกาถูกห้ามเข้ารับราชการในกองทัพเกาหลีใต้ ซึ่งเป็นข้อบังคับสำหรับผู้ชายเกาหลีทุกคน และ “ พิธีกรรมทางสถาบันซึ่งช่วยให้เข้าถึงสิทธิพลเมืองได้” เน้นย้ำว่า(กฎหมายนี้แก้ไขในปี 2549 เพื่อให้ชาวเกาหลี “เลือดผสม” สามารถสมัครใจเป็นทหารได้)

ในแง่ที่เป็นรูปธรรม การเลือกปฏิบัติต่อ ชาวอเมริกาส่งผลให้อัตราการออกจากโรงเรียนกลางคันสูงผิดปกติ (และระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนโดยรวมต่ำกว่ามาก)[8] อัตราการว่างงานและการจ้างงานต่ำกว่าเกณฑ์สูงขึ้นอย่างมาก และค่าจ้างที่ต่ำกว่ามาก

การหันไปใช้เอกสารแสดงดุล มีความโหดเหี้ยมมากหรือน้อยเกินกว่าที่อื่นๆ จะเป็นแบบฝึกหัดที่ร้ายกาจ” “Ne vous inquiétez pas.

เมื่อเปรียบเทียบกับชาวฝรั่งเศสในแอลจีเรีย คุณคือนางฟ้าแห่งความเมตตา” อองรี จูโนดบอกกับเจ้าหน้าที่อาณานิคมของอังกฤษเมื่อไปเยือนระบบกักขังของเคนยาในปี 2500 จูโนดซึ่งเป็นตัวแทนของคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศไม่ได้อยู่คนเดียวในการเปรียบเทียบดังกล่าว ไม่กี่ปีก่อนหน้านี้

Hannah Arendt นักทฤษฎีการเมืองชื่อดังระดับโลกได้ตีพิมพ์ The Origins of Totalitarianism ซึ่งเป็นบทความที่สร้างขึ้นจากผลงานของ Hobbes และนักปรัชญาคนอื่นๆ Arendt ชี้ให้เห็นอย่างรวดเร็วว่าผู้เขียนของเลวีอาธานได้กล่าวว่า “ไม่มีหลักคำสอนของเผ่าพันธุ์สมัยใหม่เลย

แต่อย่างน้อยฮอบส์ก็ได้ให้ความคิดทางการเมืองเป็นข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับหลักคำสอนของเชื้อชาติทั้งหมด นั่นคือ การกีดกันในหลักการของความคิดเรื่องมนุษยชาติ ซึ่งประกอบกันเป็นความคิดที่ควบคุมแต่เพียงผู้เดียวของกฎหมายระหว่างประเทศ การเหยียดเชื้อชาติอาจนำพาหายนะของโลกตะวันตกและอารยธรรมมนุษย์ทั้งหมด” ในขณะที่ Arendt เชื่อว่าในจักรวรรดิ “ชาวฝรั่งเศสมีบทบาทเป็นผู้บัญชาการกองกำลังนัวร์ เมื่อชาวอังกฤษกลายเป็น “องค์กรของ [ฝรั่งเศส] เป็นการแสวงประโยชน์อย่างโหดเหี้ยมโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากทรัพย์สินในต่างประเทศเพื่อผลประโยชน์ของชาติ” เธอเขียน “เมื่อเปรียบเทียบกับลัทธิชาตินิยมที่สิ้นหวังอย่างมืดบอดแล้ว 

พวกจักรวรรดินิยมอังกฤษ ดูเหมือนเป็นผู้พิทักษ์การตัดสินใจของประชาชน” นักประวัติศาสตร์บางคนที่มีส่วนร่วมในสงครามประวัติศาสตร์จักรวรรดิเมื่อเร็วๆ นี้เห็นพ้องต้องกันว่า: “สงครามฝรั่งเศสมักจะนองเลือดกว่าสงครามอังกฤษเสมอ” “เช่นเดียวกับขนาดของสงครามเพื่อปลดปล่อยอาณานิคมของฝรั่งเศสที่ใหญ่กว่าของอังกฤษ

ดังนั้น การละเมิดโดยกองกำลังความมั่นคงจึงมีจำนวนมากขึ้นและบางทีอาจเป็นระบบมากขึ้นด้วย” จักรวรรดิฝรั่งเศสไม่ใช่จุดอ้างอิงเพียงแห่งเดียวของพวกเขา “ต้องเผชิญกับความวุ่นวายที่คล้ายคลึงกัน [กับอังกฤษที่เผชิญหน้า] มหาอำนาจอื่น ๆ ตอบโต้อย่างรุนแรงมากกว่าที่อังกฤษทำ นี่ไม่ใช่ข้อแก้ตัวในการละเมิดสิทธิของชาวอังกฤษ …

แต่ให้บริบทเปรียบเทียบบางอย่าง” ในศตวรรษที่ 20 เยอรมนี สเปน โปรตุเกส อิตาลี และเบลเยียม ต่างปกครองเหนือประชากรที่ตกเป็นอาณานิคม แม้ว่าเมื่อถูกต่อต้านจากชาติยุโรปอื่นๆ เหล่านี้ ฝรั่งเศสก็ยังเป็น bête noire ของอังกฤษเสมอมา

การหันไปใช้งบดุลของประวัติศาสตร์เพื่อตัดสินว่าจักรวรรดิยุโรปใดโหดร้ายกว่าหรือน้อยกว่าอาณาจักรอื่นอาจเป็นการกระทำที่ชั่วร้าย นักประวัติศาสตร์นำข้อมูลที่เป็นกลางมาใช้ในการไขคดี เช่น จำนวนศพ จำนวนทหารที่ประจำการ รายงานอย่างเป็นทางการ แต่หลักฐานทั้งหมดเป็นเรื่องส่วนตัว โดยเฉพาะหลักฐานที่สื่อกลางผ่านระบบราชการของรัฐ Junod เป็นประเด็น เขาบอกผู้ว่าการเคนยาเป็นการส่วนตัวว่าผู้ถูกควบคุมตัวต้องการ “การช็อกอย่างรุนแรง”

ซึ่งเป็น “ราคาที่ต้องจ่ายสำหรับ” การยอมจำนนและการปฏิรูป “การช็อกอย่างรุนแรง” นี้เรียกว่า “เทคนิคการเจือจาง” แม้ว่า Junod จะไม่ได้กล่าวถึงสิ่งนี้ในรายงานขั้นสุดท้ายของเขา ซึ่งจัดอยู่ในเอกสารสำคัญอย่างเป็นทางการ การบอกความจริงไม่สามารถหาได้จากตัวเลขเช่นกัน รัฐบาลมักจะนวดพวกเขา รายงานจำนวนที่ต่ำกว่าหรือมากเกินไปเพื่อให้เหมาะกับความต้องการทางการเมือง

“อาณาจักรมรดกของบริเตนที่หลงเหลืออยู่มีภาระสำคัญต่อพื้นที่หนึ่งในสี่ของโลก ซึ่งประเทศต่างๆ ถือกำเนิดขึ้นจากบ่อแห่งความรุนแรง”

สนับสนุนโดย    ufabet