วันนี้ผมขอนำเสนอเกี่ยวกับประวัติโรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่งในอำเภอหนองแค ให้ผู้อ่านได้รู้ถึงเรื่องราวความยากลำบากในการทำงาน ของลุงภารโรงท่านหนึ่ง โรงเรียนแห่งนี้ชื่อว่า โรงเรียน วัดร่องแซง
ตั้งอยู่บนพื้นที่ประมาณ 8-10 ไร่ มีอาคารไม้หนึ่งหลังเป็นอาคารหลัก ย้อนกลับไปเมื่อปี พ.ศ.2521 ทางโรงเรียนได้งบประมาณในการจัดจ้างรับข้าราชการในตำแหน่งนักการภารโรง 1 ตำแหน่ง
ประวัติภารโรง…โรงเรียนวัดร่องแซง( กุลไพศาลวิทยา )
และในคราวนั้นมีผู้มาสมัครเพื่อสอบคัดเลือกตำแหน่งนักการภารโรง3คนและผู้ที่ผ่านการสอบผ่านการคัดเลือกได้แก่นายสนิท อยู่ถาวร ขณะนั้นครูใหญ่ที่ดูแลโรงเรียนวัดร่องแซงชื่อว่านายประเสริฐ งามพันธ์ุ ก่อนที่จะเริ่มทำงานได้มีการอบรมเกี่ยวกับการทำหน้าที่ของภารโรงว่ามีอะไรบ้างที่ต้องทำ
คือหนึ่งดูแลความสะอาดบริเวณโรงเรียนทั้งหมด เปิดหน้าต่าง เปิดประตูอาคารเรียนทั้งหมด ถูพื้นอาคารเรียนทั้งหมด เก็บขยะบริเวณรอบโรงเรียนรดน้ำต้นไม้ – ดอกไม้ ทำการซ่อมแซมโต๊ะเก้าอี้ สิ่งของภายในโรงเรียนที่ชำรุดสุดโทรมและคอยเป็นผู้ช่วยคุณครู
เมื่อคุณครูท่านใดมีมีงานอะไรขอให้ช่วยก็ต้อวทำตามความสามารถ แต่งงานภารโรงฟังดูแล้วเหมือนจะง่าย แต่จริงๆแล้วมีอะไรมากมายที่อยู่เหนือความคาดหมายที่นักการ ภารโรงจะต้องรับผิดชอบและต้องช่วยเหลือคุณครู หน้าที่ได้รับมอบหมายก็มีมากมายเหลือเกิน แถมยังมีอีกหนึ่งหน้าที่ที่นักการภารโรงคนนี้ต้องทำ คือตื่นเช้าประมาณตีสี่เพื่อไปตลาดซื้ออาหารมาทำกับข้าวเพื่อจำหน่ายให้พวกเด็กๆนักเรียนในราคาพิเศษซึ่งเมื่อก่อนยังไม่มีโครงการอาหารกลางวันฟรี
บางครั้งโรงเรียนก็มีโครงการสอนเด็กให้ประกอบอาชีพโดยการทำแปลงผักเพราะเห็ดฟางและนั้นก็กลายเป็นหน้าที่หลักของ ของภารโรงจะต้องตื่นมาเก็บเห็ด ซึ้งยิ่งทำแปลงเห็ดมากเท่าไหร่ ยิ่งต้องตื่นดึกมากเท่านั้น เพราะต้องให้ทันเวลากับการบานของดอกเห็ดถ้าเก็บสายดอกเห็ดจะบานมากและทำให้ขายไม่ได้ราคา สรุปต้องตื่นตั้งแต่เวลาประมาณเที่ยงคืนถึงตีหนึ่งเพื่อมาเก็บเห็ดจนถึงเวลาเช้าทุกๆวัน แกทำอย่างนี้ทุกๆวันและเมื่อก่อนรถปูนถ้าไปลงงานที่ไหนแล้วมีปูนเหลือก็จะเอามาเทให้โรงเรียนฟรี ใครล่ะครับที่ทำหน้าที่โกยปูนก็ภารโรงคนนี้แหละครับ
เทจนรอบโรงเรียนเต็มไปด้วยถนนคอนกรีตและสมัยก่อนการลดน้ำต้นไม้ก็ไม่มีน้ำปะปาจะต้องทำการต่อได้สายยางสูบน้ำจากคลองชลประธานบริเวณข้างโรงเรียนเพื่อมารดน้ำต้นไม้ โดยใช้สายยางขนาดใหญ่ ในการรดน้ำและการรดน้ำแต่ละครั้งจะต้องรดให้ชุมโชคให้ดินที่อุ้มน้ำเป็นระยะเวลายาวนานเพราะว่าการรดแต่ครั้งต้องใช้อุปกรณ์แล้วก็ลำบากในการลากสายยางในเวลายามค่ำคืนนักการภารโรง ต้องมานอนที่โรงเรียนเพื่อเฝ้าโรงเรียนเป็นประจำ นักการภารโรงคนนี้ทำงานอยู่กับโรงเรียนร่องแซงได้รางวัลมากมาย
ได้ขั้นเงินเดือนปีละขั้นเงินเดือน บางปีได้ 2 ขั้นเงินเดือน เกือบทุกปี ครูใหญ่คนแล้วคนเล่าผลัดเปลี่ยนเวียนกันเข้ามาตั้งแต่คุณครูประเสริฐงามพันธ์ มาเป็นคุณครูไพฑูรย์ ประมูลสินแล้วมาเป็นคุณครู ประสาน คงสมบูรณ์ ภารโรงคนนี้เกษียณอายุราชการตอนอายุครบ 60 ปีแต่ด้วยการที่ท่านเป็นคนอุตสาหะวิริยะและขยันอดทนทางโรงเรียนได้ทำการต่อสัญญาโดยไม่จ้างนักการภารโรงคนใหม่ อีกเป็นเวลา 5ปีเรียกได้ว่าคุ้ม
ครับเรื่องเล่าประวัติของนักการภารโรงชื่อนายสนิท อย่ถาวร โรงเรียนวัดร่องแซง( กุลไพศาลวิทยา)ขนาดเล็กๆแต่หน้าที่การงานไม่เล็กเลยใช่ไหมครับ ทำงานมากมายขนาดนี้ถามว่าปัจจุบันนักการ ภารโรง ยังมีอีกไหมที่ทำงานมากมายขนาดนี้ ตอบได้เลยว่าไม่มีแน่นอนวันนี้ที่ผมนำเรียนประวัติของท่านนักการ
ภารโรงนี้ก็เพราะว่าอยากจะให้เรียนรู้ถึงคุณค่าความดีและความขยันในหน้าที่การงานเพื่อให้คนรุ่นหลังได้ดูความยากลำบากในการเป็นนักการภารโรง และมันเป็นความภาคภูมิใจท่านผู้นี้คือคุณพ่อของผมเองทุกเหตุการณ์ที่ผมเล่าให้ฟัง ผมอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเสมอ..ภูมิใจมาก
สนับสนุนเรื่องราวโดย gclub เครดิตฟรี 150
